Prve generacije školovanih kompozitora srpske umetničke muzike početkom 20. veka, pisale su pretežno neoromantičarskim muzičkim jezikom, uz negovanje tradicionalnih muzičkih formi. Oni su u tehničkom i umetničkom pogledu, srpsku muziku približili evropskom nivou. Jedan od njih, Stevan Hristić, školovan u Beogradu i Lajpcigu, izgradio je stilski izraz i kompozicioni princip umnogome oslonjen na Betovenovu tradiciju. U tom smislu, dobar primer predstavlјa Fantazija za violinu i orkestar (1908), jedan od autorovih prvih pokušaja na simfonijskom polјu. Izvešće je Ksenija Milošević, zamenik koncertmajstora Beogradske filharmonije. Drugi deo koncerta otvara Šumanova Manfred uvertira, a zaokružuje nesvakidašnja kompozicija Transkripcija Lučana Berija, koja za strukturu uzima fragment rukopisa nedovršene Šubertove Simfonije u De-duru. Berio u potpunosti ostavlјa netaknute originalne Šubertove deonice, a na partituri interveniše samo u delovima gde muzika u potpunosti nedostaje, ili je kompozitor ispisao samo određeni fragment. U delovima u kojima unosi intervencije, Berio koristi isklјučivo šubertovske motive i citate iz postojeće partiture, pa se stiče utisak potpuno verodostojnog prikaza kompozitorovog stila i tehnike.